Op zaterdagmiddag verlieten wij, mijn oudste dochter en ik, Vlaardingen om koers te zetten richting Frankrijk. De bestemming zou wellicht Chamonix worden en er werd een verzoek van (rots)klimmen ingediend.
Zo spontaan als dat zij is werd er op het laatste moment de vraag gesteld. Hee pap ?? ...wil je niet met mij op een roadtrip?
Ja natuurlijk schat, maar waar wil je heen en wanneer? Ja ...dat weet ik eigenlijk niet zo goed en als het kan over twee weken. Heb jij geen ideeën???
Ik heb wel ideeën maar ik weet het goed gemaakt. Wil jij nadenken over het plan. Dan ga ik proberen om vrij te krijgen want dat wordt ook nog een hele uitdaging.
Zoals gezegd stond er niet heel veel gepland maar de eerste bestemming werd Noord-Frankrijk. Vanuit eerdere activiteiten met DHB kende ik een rotsmassief Roc la Tour waar we ons 1e plan konden voltrekken.
Hoofdstuk 1
Het avontuur werd gestart! We wilden de eerste overnachting in de buurt doen om vervolgens de volgende dag vroeg te gaan klimmen. Het plan was wildkamperen maar dat liep anders en het werd een superleuke kleine camping in Fumay aan de Maas.
"We hebben dit al een paar keer eerder gedaan hé ...pap!
Zo met zijn tweetjes op pad, op avontuur. Ja schat... dat vind ik echt super leuk om te doen.
Ja ik nu ook maar vroeger ging ik soms mee omdat Robin niet mee wilde en ik het zielig voor je vond. "
De volgende dag vertrokken we vroeg om zo de drukte voor te zijn want naar verwachting zou het nog wel eens druk kunnen worden. We hadden wat tijd aan de rotswand doorgebracht en de basisvaardigheden weer eigen gemaakt.
Het was een prachtige dag geweest en we konden niet beter wensen. Heerlijk weer, hier hadden we allebei behoefte aan want in Nederland was het tot op heden niet echt veel geweest.
Okee ... en verder. ...en nu pap? Gaan we nu dan richting Chamonix?
Daar gingen we dus vanuit omgeving Montherme richting Chamonix.
Hoofdstuk 2
De reis ging voorspoedig maar aangekomen in Chamonix was het zo bewolkt dat je de toppen van de bomen niet kon zien...! laat staan de bergtoppen waar ik zoveel over verteld had.
Om het avontuur compleet te maken begon het te regenen. Er zat niets anders op dan nu al de winkels en de
"bron" van de buitensport te bezoeken. Het centrum van Chamonix!!
Jo pap.... ? Is het altijd zo rustig hier?
Nadat we een klein onderzoek hadden ingesteld bleken de winkels de hele dag gesloten. In Frankrijk wordt elk jaar op 1 mei de Fête du Travail gevierd: de Dag van de Arbeid.
Er zat niets anders op dan een drankje te doen in een pub die open was.
We overnachten in een plaatsje genaamd les Bossons. Hier zijn lang geleden de eerste stappen in de Alpen gezet en sindsdien verkocht aan dit gebied. Wat een ontzettend mooie omgeving.
Hoofdstuk 3
De volgende dag stonden we met prachtig weer op en besloten naar Mer de Glace te gaan om te kijken in een ijsgrot.
Het Mer de Glace, Frans voor de Zee van ijs, is een gletsjer aan de noordzijde van de Mont Blanc. De gletsjer heeft een totale lengte van 12 kilometer.
Nadat we de favorieten buitensport winkels hadden bezocht gingen we terug naar ons tijdelijk verblijf. Dit was met de stadsbus ongeveer 15 minuten rijden maar deze keer zou het anders worden.....
Deze keer werd het een werkelijke attractie .....want kennelijk had de chauffeur van die dag last van een aandoening die veroorzaakte dat de chauffeur zichzelf continu moest bijten of slaan om zijn tikken te onderdrukken. Dus de focus was niet altijd bij het verkeer of de kruispunten.
De dertig schoolkinderen die zojuist waren ingestapt moesten gelukkig maar vier haltes. Wat zij niet wisten en wij inmiddels wel was dat het niet slim was om bij deze chauffeur te blijven staan. Zij gingen van voor naar achteren en van links naar rechts.
De sneeuw en de natte vloer van de bus was weer keurig en zag er als nieuw uit.
Aangekomen op onze bestemming was de chauffeur blij en dankbaar en groeten vriendelijk "au revoir et merci!" Ook wij waren blij. veilig en dankbaar ......!
De avonden en nachten waren koud en na een paar spelletjes kaarten of yahtzee doken we ons bed in. Om zo weer vroeg de dag te beginnen.
Wat een natuur en een geweld aan bergen om ons heen. De zon komt op en het zicht op de Aiguille du Midi (3842m) en de Dome du Gouter (4304m) is nog niet zo mooi geweest.
Hoofdstuk 4
De laatste dag alweer in deze sprookjesachtige omgeving. We besluiten deze plek te verlaten maar niet voordat we nog een laatste wandeling doen. Nabij het naast gelegen dorpje les Houches begonnen we aan de klim richting de bergtop Le Brévent. Het bleek een pittige wandeling met veel sneeuw. Tijdens onze tocht werden we omringd door jonge gemsen of steenbokken (berggeiten). Met de voeten in de sneeuw en aangekomen op een hellend sneeuwveld vonden wij het prima voor wat betreft avontuur en keerde we veilig terug.
Hoofdstuk 5
Op de terugweg maakte we een tussenstop in Langres, kennelijk één van de mooiste steden van Frankrijk
Het is een vesting met hoge muren en indrukwekkende torens. Het lijkt wel een soort fort uit de middeleeuwen. Wat een toplocatie en wat een koopje voor maar 12 euro per nacht.
Hoofdstuk 6
We besloten nog even een rondje te maken door het karakteristieke dorpscentrum om ook even boodschappen in te slaan voor de reis.
De navigatie was ingesteld om richting België te rijden. De laatste nacht wilde we doorbrengen op een camping in de buurt van Yoir waar we meerdere keren per jaar komen. Hier kwamen we al toen de kinderen nog klein waren en hebben hier veel mooie herinneringen. Ook nu gaan we er weer één maken en het voelt als thuiskomen.
Bedankt ....!
Het hoeft natuurlijk niet maar ik doe het lekker toch. Ik wil mijn dochter bedanken dat zij...dit met mij wilde doen en ook heeft volgehouden. Wat een prachtige ervaring en een mooie herinnering.
Toen ik aan mijn oudste dochter de vraag stelde. Heb je zin in een leuk uitje met je vader? Antwoorde zij:" ja hoor pap, als we maar niet gaan wandelen met een rugzak en zo. Ik heb gewoon geen zin om weer te wandelen. Ik heb wel zin om te fietsen."
Het werd bijna een traditie die jaarlijks terugkeerde. Ik, samen met één van mijn dochters op avontuur. Een uitdaging zoals een stuk wandelen met een rugzak of een stuk fietsen. Dat alles om uiteindelijk op een camping neer te strijken en samen wat tijd door te brengen.
Kortom in dit geval dus fietsen, daar lag de uitdaging dacht ik. Ik vroeg haar een plaats te bedenken waar ze graag naartoe wilde. Om haar vervolgens uit te dagen daar samen heen te fietsen. Het maakte niet uit hoe ver, vertelde ik. Het werd “Fort Pampus” een eiland gelegen bij Muiden waar je met een veerdienst naartoe vaart.
Ik dacht zo.... dat is een lekker stukje fietsen, ongeveer 100km. Toen ik aan haar vroeg waarom zij juist daarvoor koos, zei zij:“daar is de film: Mijn vader is detective, opgenomen. Het lijkt mij leuk om dat een keer in het echt te zien"
.Er werd roet in het eten gegooid. Want een evenement ter plaatste verstoorde ons plan en om reis technische redenen werd Fort Pampus voor dat moment in de koelkast gezet. Maar….. een tweede en een goede optie werd Kinderdijk.Toen ik aan haar dezelfde vraag stelde, waarom zij daar naartoe wilde, vertelde zij:
”Daar hadden wij het laatst op school over en het lijkt mij leuk om eens te zien. Dat is toch met al die molens en zo? Haha..”
Ik vond het een prima idee maar wellicht iets te dicht bij. Dus ik had voorgesteld om na Kinderdijk richting de Biesbosch te fietsen en daar te overnachten.
Op woensdag 16 augustus 2017 rond 10.00 uur, waren wij klaar om te gaan. Het was prachtig weer. "On the road together”.
De start was een beetjes stroef, ik dacht namelijk dat alles klaar en geregeld was. Maar toen ik op mijn fiets stapte bleek mijn voorband plat te zijn. Ik had de banden toch gecontroleerd dacht ik….? Kennelijk niet.
Gelukkig had ik mentale steun en bemoedigde woorden van mijn dochter,"Pap....gaan we nog, het duurt lang! "Het bleef gelukkig bij een zachte band, dus oppompen en gaan.
De route ging door het Rotterdamse langs de Nieuwe Maas. In de richting van Krimpen aan de IJssel. Vervolgens gingen we door naar Krimpen aan de Lek om daar met een pont over te steken naar Kinderdijk. Nu nog even de bordjes volgen naar die molens. Bij een t-splitsing aangekomen kon ik niet direct een keuze maken. Moeten we nu links of moeten we nu rechtsaf. Nu is het zo…als je lang genoeg wacht met SPD klikpedalen (waar je voeten vast aan de trappers zitten) gaat het niet goed. En ja hoor daar lag ik.
Het voordeel was wel dat we even de tijd hadden om goed te kijken waar wij naartoe moesten en we konden meteen een snack nemen.
Nou… daar waren we dan in Kinderdijk. Het krioelde van de toeristen en wij vroegen ons af waarom precies. Er stonden allemaal molens, wellicht iets meer dan wij gewend waren. Maar het aantal toeristen deed ons vermoeden dat er meer aan de hand was. Maar dat was niet het geval. Na een hectische rit over de dijk gingen we verder richting de Biesbosch.
In de gemeente van Dordrecht ligt een dorpje genaamd, “Kop van het Land.”
Het ligt aan de Nieuwe Merwede en heeft een pontveer naar de Biesbosch. Wij namen de pont en aan de overkant aangekomen zouden we gaan kijken voor een camping. Wij hadden een aantal eisen. Als er niets zou veranderen zou het avondeten weer knakworsten worden. Het zou leuk zijn als we een restaurant of een patatkraam tegen zouden komen.
Zo… dat is lekker outdoor dacht ik maar deze keuzes zijn niet voor niets. Om de volgende keer weer een tocht te kunnen maken met één van de meiden is het een beetje geven en een beetje nemen zeg maar.
We waren aan de andere kant aangekomen en allebei ervaarden wij dezelfde “rust”. Niet normaal zeiden we tegen elkaar. Wat een rust heerst hier, het was echt doodstil.
De reis ging verder en de zoektocht naar een geschikte camping was gestart. Uiteindelijk zijn we neer gestreken op een camping in Drimmelen.
We hadden nu ongeveer 100 kilometer gefietst en dat had zijn tol wel geëist voor die dag. Jill was namelijk op 5 minuten voor de camping nog gevallen en dus waren we blij dat we eindelijk konden ontspannen.
Op de camping aangekomen zorgde ik voor het tentenkamp en we maakte ons klaar voor een avondje uit. We gingen namelijk bij een restaurant eten.
Het werd een prachtige avond en wat had Jill zichtbaar genoten. We sloten af met een toetje en gingen weer richting de tent. Bij de tent deden we nog een drankje om vervolgens lekker te gaan slapen.
Dat slapen was nog wel een dingetje………
Midden in de nacht schrok ik wakker van het geschreeuw van Jill. Kennelijk was zij aan het dromen want ze reageerde niet op mijn vragen. Wat is er Jill? vroeg ik.
Het enige wat ik haar hoorde schreeuwen was; “laat me eruit, nee Robin niet doen, nee laat me eruit!!.” Ze had vermoedelijk nog een fittie (ruzie) met haar zus te verwerken. Ze schreeuwde zo hard dat ik dacht, wat zullen de buren wel niet denken, haha!!
De volgende ochtend wist zij natuurlijk nergens meer van en lachten we er smakelijk om. Na een gesprek met de buurman die overigens niets had gehoord, pakte we de boel in en gingen we richting huis. Bij een oude suikerfabriek aangekomen hielden wij een laatste keer pauze en gingen wij in een bushokje zitten om te schuilen voor de regen. We maakten nog één keer knakworsten klaar en bereidde ons voor op de laatste kilometers. Daar kwam het gezegde goed tot zijn recht, ”de laatste loodjes wegen het zwaarst.” Het was een onvergetelijk ervaring en een leuk avontuur om zo samen met mijn dochter te ervaren
Er was een lange tijd van voorbereidingen aan vooraf gegaan. De Tour du Mont Blanc, een tocht van 170 km in hooggebergte. De tocht telt 10.000 hoogte meters en wordt gemiddeld in 8 a 10 dagen volbracht. De laatste week werd de rugzak een aantal keer in en uitgepakt in de hoop zo niets te vergeten maar ook zeker niets teveel mee te nemen. Met als resultaat een basisuitrusting van 5.5 kg. Het totale gewicht waarmee ik de tocht zal starten ligt rond de 10 kg.
Op zondag 18 juni 2017, ongeveer 1300 uur vertrok ik samen met Fiona en de kinderen richting Rotterdam. Daar zou ik de bus nemen van maatschappij Eurolines richting Chamonix te Frankrijk
“On Tour” | de reis
Ik merkte dat ik lichtelijk gespannen en onrustig was. En dat het vertrek wel iets met mij deed. Maar ik probeerde het niet te laten zien en deed net als of ik alles onder controle had. Tijdens het wachten op het perron in Rotterdam ontmoette ik een gelijkgestemde en zij heet Bos. We raakten aan de praat en wisselden ervaringen uit. Bos vertelde dat zij ook richting Chamonix zou gaan. Ook vertelde zij dat ze een boek had geschreven genaamd “Schizofrenie en Bergen beklimmen.”
De voorstelling die ik had over de busreis en zijn reizigers was in werkelijkheid anders. Ik dacht namelijk dat er veelal gelijkgestemde, mensen met een soortgelijk doel in de bus zouden zitten maar niets was minder waar.
Het is een goedkope manier van reizen en dat trekt ook een bepaalde doelgroep aan. Er waren meerdere momenten tijdens de busreis dat ik het graag anders had gedaan. Zo waren er onaangename luchtjes en te krappe stoelen.
Bij de eerste tussenstop in Antwerpen kwamen er mensen bij. Tot hier had ik het voor elkaar gekregen om alleen te zitten. Nou…. dat was nu over. Er kwam een nogal gezette, vermoedelijke Pakistaanse man, naast mij zitten. Later bleek de man zweet en slaapproblemen te hebben.
Op een gegeven moment was ik de man kwijt en bleek hij languit in het gangpad te liggen.
In de stoelen voor mij zaten een man en een vrouw, vermoedelijk Italianen. Kennelijk waren zij een stel want zij konden niet van elkaar afblijven. Zij zaten continu aan elkaar om vervolgens ongestoord hard te lachen. Als dat al niet genoeg was zat de man ook nog zichtbaar op een kauwgom te kauwen alsof zijn leven er vanaf hing en iedere minuut zijn stoel te verzetten.
De stoel achter mij zat een “stoere” donkere jongen, vermoedelijk uit Curaçao. Deze jonge zat constant te bellen en hardop te praten in zijn eigen taal met al zijn “dushi `s.” Verder was hij asociaal en onbeleefd. Hij zat languit op twee plekken en toen er een man vroeg of de stoel vrij was zei hij “ er zijn toch nog meer stoelen vrij, moet je per se naast mij zitten.”
Kortom ik heb erg genoten van mijn “nieuwe vrienden.” Bedankt voor de fijne reis en dankzij jullie bijdrage is het sneller voorbij gegaan dan verwacht.
In Chamonix aangekomen namen Bos en ik afscheid, zij zou een andere route gaan lopen en wellicht dat wij elkaar later die week nog ontmoeten. Ik nam de bus richting Les Houches en daar ging mijn tocht beginnen.
“On Tour” | Dag 1
Het was erg warm en de lullige 10 kg op mijn rug bleek tegen te vallen. Of was het terrein gewoon zwaar en was ik vergeten dat de Alpen anders waren dan de Belgische Ardennen. Misschien ging ik wel iets te hard op de eerste dag, zo direct na de vermoeiende busreis.
Bij de eerste stijging verzuurde mijn benen en daar zou ik waarschijnlijk de rest van de tocht last van blijven houden. Ik had die dag 8,5 uur gelopen en maakte mijn 1 e bivakplaats nabij de Refuge de la Croix. Toen ik op de kaart keek zag ik dat ik een behoorlijke afstand had afgelegd. Hier belde ik Fiona om te zeggen dat alles goed was gegaan en ik een mooi plekje had gevonden. Verder nam ik wat foto`s en zorgde ik voor mijzelf door voeding en drinken tot mij te nemen.
Later die avond kwam er een ouder stel niet heel ver bij mij vandaan staan. Het viel mij op dat zij aardig op elkaar ingewerkt waren want de tent opzetten was een koud kunstje. Ook zag ik dat zij zichzelf direct verzorgden en de boel organiseerden. Het leek wel een geoliede machine.
“On Tour” | Dag 2
Na een goede nacht te hebben gehad was ik weer vroeg uit mijn slaapzak en stond ik om 0630 uur al weer klaar om te gaan. Nou ja…goede nacht! Ik merkte als ik een opdracht heb of in ieder geval één die ik mijzelf heb opgelegd, dat ik onrustig slaap, “soort hazenslaapjes.” Dit zal later goed merkbaar worden als de tocht voorbij is en ik ontspannen op een camping zit.
Voldaan en denkend aan de herinneringen.
Ik zag dat mijn buurtjes al wakker waren maar het opstarten ging beduidend minder snel als de aankomst. We groeten elkaar waarna ik afdaalde richting La Chapieux.
Er waren namelijk twee route mogelijkheden voor deze dag. De klassieke route en een variant hierop. Ik had besloten de klassieke route te nemen want dat was een afdaling. Aangezien ik de eerste dag al aardig diep was gegaan zou ik wellicht liever dalen dan stijgen. Hier zou ik later spijt van krijgen want de afdaling was steil, saai en lang. Dat vonden mijn benen ook niet leuk. Aangekomen in het dal had ik spijt van mijn keuze maar dat is het mooie van “solo” op pad
zijn.
Ik kon niemand anders de schuld geven dan mijzelf. Nadat ik had besloten mijn teleurstelling te slikken kwam er een wagen aanrijden met twee oudere bergsporters. Zij stopten en vroegen waar de reis naartoe ging. Ik vertelde in mijn slechte Engels, Frans en Italiaans dat ik richting Col de Seigne wilde. Zij lachten en corrigeerden mij. Natuurlijk sprak ik het helemaal verkeerd uit maar uiteindelijk begrepen zij wat ik bedoelde.
Het bleek een goede beslissing na een rit van 15 minuten over een saaie asfaltweg stapte ik uit bij het knooppunt waar de korte variant route ook uitkwam. Oké een nieuwe start nu even over de Col de Seigne heen bikkelen. Dat liep anders het werd een stevige klim van ongeveer 3,5 uur. Maar het was de moeite waard. Dit was waarschijnlijk het mooiste stuk van de tour.
Mijn 2 e bivakplaats was op een col nabij Refuge Bertone op zo’n 2000 meter hoogte. Onderweg hier naartoe liep ik voorbij een waterpunt, een houten bak waar bergwater in stroomt. Ik besloot nog even water bij te tappen voordat ik verder zou gaan.
Ik zag twee mensen bij een huisje staan en vroeg hen of zij nog een mooie bivakplaats wisten. Maar hier wisten zij geen antwoord op te geven. Zij vertelde wel dat ik wellicht tegen betaling zou kunnen douchen. Waarop ik dacht kennelijk willen zij mij iets duidelijk maken. Ik zei dat dat niet nodig was en lachend namen wij afscheid.
Wat op het eerste gezicht een prachtige bivakplaats leek te zijn bleek later een ware hel!
In de avond rond 2100 uur ging het zo hard waaien dat ik de halve nacht druk ben geweest met het vasthouden van mijn tent. In de hoop dat deze niet weg zou waaien. Terwijl ik druk was met mijn tent was iemand anders om 0100 uur `s nachts nog bezig met een bivakplaats zoeken. Kennelijk had hij pas een nieuwe lamp want deze was zo fel dat hij mij verblindde door het tentdoek heen.
Mijn geluk kon kennelijk niet op want toen ik eindelijk sliep werd ik wakker gemaakt door een stier.
Ik zag dat het enorme dier nog geen 2 meter bij mijn tent vandaan stond. Op mijn handgebaren reageerde hij niet en kwam nog dichterbij. Ineens hoorde ik achter mijn tent voetstappen. Het bleek een boer te zijn. Hij maakte een hoop herrie en liep te zwaaien met zijn armen. Hierop reageerde de stier gelukkig wel, kennelijk had de boer meer overwicht.
“On Tour” | Dag 3
Het zou een pittige dag worden met behoorlijk wat stevige klimmen. Ik was nog nooit in Italië geweest maar ik denk dat dit wel het mooiste gedeelte van de tour geweest moest zijn. De route liep voor een groot gedeelte langs het indrukkwekkende Mont BLanc massief. Het was een liefelijk slingerpaadje met prachtige vergezichten.
De route ging verder over de Grand Col Ferret. Deze col is de grens met Zwitserland.Uiteindelijk ben ik neer gestreken op een camping. Ik besloot niet verder te zoeken naar een geschikte bivakplek maar na een slechte nacht luxe te doen.
Bij aankomst vroeg ik aan campinggasten hoe het hier werkte. Zij vertelde dat ik moest wachten omdat de receptie om 1700 uur open ging. Ik zag dat het drukker werd en het was pas 1600 uur. Ik besloot de eigenaar op te zoeken en met succes. Zij bleek Nederlands te spreken en zei dat ik mijn tentje ergens neer mocht zetten en dat ik later maar moest terugkomen om het door te geven.
Later bij de receptie ontmoette ik een Nederlandse man van 76 jaar oud. Hij vertelde samen met zijn wandelmaat te zijn en dat hij later deze week alleen verder zou gaan. Hij zou een aantal beklimmingen gaan doen onder begeleiding van een gids. Ik vroeg hem of hij veel geld moest betalen. Hij antwoordde: “ja, maar ik heb het er graag voor over. Dit is nog de enige manier om het op een veilige manier te doen.” Later die avond spraken wij elkaar nogmaals.
Hij vertelde dat er in de loop van de tijd wel iets was veranderd. Hij bleef vol bewondering vragen naar mijn materialen; “wat is dat, hoe zwaar is dat dan, het is zeker wel duur allemaal?”Hij vertelde niet veel investeringen meer te doen en dat hij tevreden moest zijn met de spullen die hij had. Ik vertelde dat ik dat begreep en dat ik ervoor zou tekenen op zijn leeftijd nog lekker actief te kunnen zijn. We namen afscheid en wenste elkaar een fijne tijd.
“On Tour” | Dag 4
Ik was als eerste wakker op de camping, tenminste dat dacht ik. Toen ik uit de tent kroop zag ik dat mijn buurvrouw van een paar tenten verderop ook al wakker was. Waarop ik dacht: ”wat ben jij vroeg jij bent ook niet wijs.” En zij zal hetzelfde over mij hebben gedacht. Ik brak mijn tent in hoog tempo af om vervolgens bij het toilet gebouw te ontbijten. Dit deed omdat ik dan gelijk mijn powerbank, die mijn telefoon en camera moesten voorzien van stroom, kon opladen.
De eerst volgende bezoeker van het toilet vond dat blijkbaar maar raar. Vanwege het tijdstip had hij zijn ogen nog half dicht maar aan zijn gezichtsuitdrukking te zien was hij verbaasd.
Gelukkig begon de dag vlak en eenvoudig zodat mijn spieren rustig warm konden worden. Na een lange tocht kwam ik aan bij een klein plaatsje genaamd Le Peuty. Het plaatsje ligt voor de Col du Balme.
Het werd bewolkt en het begon zelfs te regenen met af en toe onweer. Ik was voornemens voor de col een bivakplaats te zoeken maar niets voldeed aan mijn eisen.
Daarom besloot ik door te gaan en de col te beklimmen. In de hoop dat er na de col iets geschikt op mijn route zou komen. Inmiddels was het al 1800 uur en het bleek een zware stijging van weer zo’n 800 hoogtemeters te zijn.
Toen ik de col afkwam zag ik een aantal stenen hutten staan die naar wat later bleek door moesten gaan als overnachting hut. Er kwam een man uit de hut lopen en ik vertelde hem dat ik al een tijdje onderweg was. Ik vroeg hem of er in de buurt een bivakplaats was en of er drinken bij de hut werd verkocht.
Waarop de man vragend keek en antwoorde dat hij dat niet wist. Hij begreep overigens wel dat ik na zo’n lange tocht trek had in een drankje. Dat werd mij duidelijk aan de hand van zijn reactie en zijn gezichtsuitdrukking. Later zal blijken waarom.
De man stelde zich later voor als Pierre. En was uiterst vriendelijk en geïnteresseerd in mijn verhaal. Ik besloot niet ver weg van de hutten mijn bivakplaats te maken en terug te komen voor een biertje. Nadat het hele gezelschap wat in de hutten verbleef had gegeten raakten ik wederom met hen in gesprek.
Ik sprak Pierre over zijn blaren en hij vroeg om advies. Terwijl ik met hem sprak en hij zijn blaar liet zien, die overigenszijn hele hiel in beslag nam, stonden er ineens allemaal vermeende artsen om hem heen. Zoals hij dat zelf omschreef in slecht Engels.
Ik besloot afstand te nemen en wenste hem veel succes komende 6 dagen.
Wederom lag ik licht te slapen toen ik wakker werd gemaakt door voetstappen, niet van een persoon, maar van een dier. Toen ik een aantal keer op de tent sloeg om het dier weg te jagen kreeg ik niet het gewenste resultaat.
Het wegrennend, geschrokken dier effect zeg maar. Ik hoorde dat het dier nog steeds rond mijn tent sloop.
Wat was hij van plan? Waar was hij naar op zoek? Wat was hij?
Mijn buitentent die mij beschermde tegen de regen kon om bouwtechnische redenen niet helemaal worden afgesloten. Ineens lag ik daar oog in oog met een vos. Hij was zo brutaal geweest om met zijn hoofd mijn buitentent binnen te gaan. Hij liet zich niet wegjagen door “boe geroep of kssst.. geluiden. “
Ook toen ik met mijn hoofdlamp in zijn ogen scheen bleef hij rustig staan. Ik dacht……., gaan we nu een staarwedstrijd houden of wat?
Kennelijk had hij er genoeg van en draaide zich rustig om en liep weg.
Later die nacht herhaalde de staarwedstrijd zich en naar mijn mening bleef het bij een gelijke stand.
“On Tour” | dag 5
Vandaag stond in het teken van de laatste etappe. De route ging richting Col du Brevent.
Op een parkeerplaats net voordat de klim zou gaan beginnen was het bijzonder druk gezien het tijdstip. Tijdens de klim werd het mij duidelijk. Ik zag dat mannen en vrouwen met startnummers op hun shirt gespeld naar beneden kwamen rennen.Er was kennelijk een wedstrijd bezig en de kopgroep was zojuist voorbij gegaan. Ik sprak een fotograaf aan, die vertelde dat het weekend in het teken stond van de Mont Blanc Marathon. Vandaag omstreeks 0400 uur was de 80km van start gegaan vertelde hij.
Ook zei hij met een lach…”good luck with your journey, you’re not alone on the mountain today!”
Het hinderde mij niet, ik heb ontzettend veel respect voor deze atleten. Vol bewondering keek ik naar de deelnemers die met een bloedgang naar beneden rende. Iedere keer als er een gat viel kon ik deze benutten en weer een stuk stijgen.
Op een gegeven moment werd ik aangesproken door een vrouwelijke deelneemster. Zij vroeg mij of ik Engels sprak en of ik naar haar neus wilde kijken. Toen ik naar haar gezicht keek werd het mij duidelijk waarom, haar gezicht zat volledig onder het bloed.
Zij zei; ” is mijn neus gebroken? ” Ik zag dat haar neus recht stond en dat het wel meeviel. Ik vertelde haar dat ze een beetje uit haar neus bloedde en dat ze een snee in haar lip had. Ze knikte en bedankte mij en ging er als een raket vandoor.
De dag zou verder nog een aantal zware stijgingen hebben en de kilometers van de afgelopen dagen gingen nu wel tellen. Nog even doorbijten dacht ik en dan zit het erop. Van te voren had ik gedacht dat ik er 6 a 7 dagen over zou doen. Dan zou ik tevreden zijn en behoorlijk vlot gelopen hebben.
Het resultaat bleek anders, ik had 5 dagen nodig gehad voor de tocht en actief 51 uur bezig geweest..
Was ik te snel gegaan? Had ik wel genoeg genoten? Ja……., lastig, ik heb het op mijn manier gedaan en ik had de dagen benut. Als ik er op terugkijk was het een prachtige ervaring.
Tour du Mont Blanc | 170 km | 10.000 hoogte meters | duur gemiddelde 8-10 dagen.
